Την επομένη ημέρα των Θεοφανίων καθιερώθηκε να εορτάζουμε, τη μνήμη του πανίερου προφήτη Ιωάννη Προδρόμου. Ο Ιωάννης ήταν γιος του ιερέα Ζαχαρία και της Ελισάβετ. Μέχρι τα τριάντα του χρόνια, ζει ασκητική ζωή στην έρημο της Ιουδαίας, αφιερωμένη ολοκληρωτικά στην προσευχή, τη μελέτη και την πνευματική και ηθική τελειοποίηση.
Το ρούχο του ήταν από τρίχες καμήλας, στη μέση του είχε δερμάτινη ζώνη και την τροφή του αποτελούσαν ακρίδες και άγριο μέλι. Με μορφή ηλιοκαμένη, σοβαρός, αξιοπρεπής και δυναμικός, ο Ιωάννης φανέρωνε αμέσως φυσιογνωμία έκτακτη και υπέροχη. Είχε όλα τα προσόντα μεγάλου και επιβλητικού κήρυκα του θείου λόγου. Έτσι, με μεγάλη χάρη κήρυττε «τα πλήθη». Κατακεραύνωνε και χτυπούσε σκληρά τη φαρισαϊκή αλαζονική έπαρση, που κάτω από το εξωτερικό ένδυμα της ψευτοαγιότητας έκρυβε τις πιο αηδιαστικές πληγές ψυχικής σκληρότητας και ακαθαρσίας.

 Γενικά, η διδασκαλία του συνοψίζεται στη χαρακτηριστική φράση του: «Μετανοείτε· ήγγικε γαρ ή βασιλεία των ουρανών», προετοιμάζοντας, έτσι, το δρόμο του Κυρίου μας Ιησού Χριστού για το σωτήριο έργο Του. Όταν ο Χριστός άρχισε τη δημόσια δράση του, ο κόσμος άφηνε σιγά-σιγά τον Ιωάννη και ακολουθούσε Αυτόν.

 Η αντιστροφή αύτη, βέβαια, θα προκαλούσε μεγάλη πίκρα και θα γεννούσε αγκάθια ζήλειας και φθόνου σ’ έναν, εκτός χριστιανικού πνεύματος, διδάσκαλο ή φιλόσοφο. Αντίθετα, στον Ιωάννη προκάλεσε μεγάλη χαρά και ευφροσύνη. Η γιορτή αυτή του Ιωάννου του Προδρόμου, για τον όποιο ο Κύριος είπε ότι κανείς άνθρωπος δε στάθηκε μεγαλύτερος του, καθιερώθηκε τον 5ο μ.Χ. αιώνα.

 Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το γεγονός της μεταφοράς στην Κωνσταντινούπολη της τιμίας Χειρός του Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου, που έγινε κατά τον ακόλουθο τρόπο: Όταν ο Ευαγγελιστής Λουκάς πήγε στην πόλη Σεβαστή, όπου τάφηκε ο Πρόδρομος, παρέλαβε από τον τάφο του το δεξί του χέρι, το μετέφερε στην Αντιόχεια, όπου χάριτι Θεού επιτελούσε πολλά θαύματα. Από την Αντιόχεια, το Ιερό χέρι, μετακομίστηκε στην Κωνσταντινούπολη το 957, από τον διάκονο Ιώβ.
Εκεί ο φιλόχριστος αυτοκράτορας, αφού την ασπάστηκε με πολύ σεβασμό, την τοποθέτησε στα βασιλικά ανάκτορα. Η σύναξη των πιστών, σε ανάμνηση του γεγονότος της μετακομιδής της τιμίας Χείρας του Προδρόμου στην Κωνσταντινούπολη, ετελείτο στην περιοχή του Φορακίου (ή Σφωρακίου).

 Επίσης, σήμερα εορτάζουμε και το Θαύμα του Προδρόμου στη Χίο κατά των Αγαρηνών.

 Συχρονα θαύματα του Ιερού Προδρόμου

 1.- Κάτω από το χωριό Καπετανιανά υπάρχει μια περιοχή που λέγεται «Αϊ Γιάννης».Σε αυτή την περιοχή σώζονται σήμερα κατάλοιπα παλαιού μοναστηριού καθώς και το καθολικό αυτού αφιερωμένο στον Τίμιο Πρόδρομο.

 Σε αυτή την εκκλησία πριν κάποια χρόνια πήγε να κοιμηθεί ένας τουρίστας, χωρίς να δείξει την πρέπουσα ευλάβεια στον χώρο. Κατά την διάρκεια της νύχτας τον ξυπνά ένας άνθρωπος αγριωπός και του λέει τί κάνεις εδώ; ενώ του δίνει και ένα δυνατό ράπισμα. Έντρομος ο τουρίστας σηκώνεται και φεύγει από τον ναό .

 2.- Στην Ιερά Μονή του Τιμίου Προδρόμου Κορακιών στα Χανιά ζούσε μια απλοϊκιά καλόγρια.Μια μέρα διαπίστωσε ότι έχει ένα εξάνθημα σε απόκρυφο σημείο.Με πολλή πίστη πάει μπρος στην εικόνα του Τιμίου Προδρόμου και του λέει: Κοίτα τι έχω στο σώμα μου και για να πάω γι αυτό στους γιατρούς είναι για μένα ντροπή μου γι αυτό θεράπευσέ με γιατί δεν θα σε ξαναθυμιάσω άλλη φορά. Μετά από λίγες μέρες το εξάνθημα αυτό είχε φύγει και δεν φαινόταν τίποτα.

 3.- Δημοσιεύουμε λοιπὸν ἀπὸ τὸ βιβλίο: «Διονυσιατικαὶ Διηγήσεις» τοῦ Ἁγιορείτου μοναχοῦ Λαζάρου Διονυσιάτου, ἕνα ἀπὸ τὰ πολλὰ θαύματα ποὺ ἔχει ἐπιτελέσει ὁ ἅγιος.
Νὰ τὸν παρακαλοῦμε νὰ μεσιτεύει καὶ νὰ μᾶς προστατεύει, διότι ὅπως ἀποδεικνύει τὸ παρακάτω θαῦμα, ἔχει μεγάλη παρρησία στὸν Ἅγιο Τριαδικὸ Θεό.

 Τῆ 16η Μαΐου ἔτους σωτηρίου 1961, ἡμέρα Δευτέρα, ἐν τῆ ἑορτῆ τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, μετὰ τὴν λειτουργίαν, ὁ ἐφημέριος ἱερομόναχος Παῦλος, διηγήσατό μοι τὴν ἐν αὐτῶ γενομένην θαυματουργίαν τῆς ἁγίας Δεξιᾶς τοῦ Τιμίου Προδρόμου, ὡς ἀκολούθως:

 «Ἐκατάλαβες τί μοῦ συνέβη σήμερον εἰς τὴν λειτουργίαν, πάτερ Λάζαρε;» «Τί, τοῦ λέγω, παρακαλῶ, ἐξήγησον μοι καλλίτερον». «Βεβαίως μὲ ἄκουες εἰς τὴν ἀκολουθίαν τοῦ ὄρθρου, πόσον ἐδυσκολευόμην εἰς τὰς ἐκφωνήσεις, πὼς εἶχε εἶχε φράξει ὁ λαιμός μου ἀπὸ τὴν κατὰ καιροὺς τυραννοῦσαν με φαρυγγίτιδα».

 «Μάλιστα, τοῦ λέγω, αὐτὸ τὸ ἀντελήφθηκα καὶ καθ΄ ἑαυτὸν ἔλεγον· ἄρα γε εἰς τὴν λειτουργίαν πῶς θὰ τὰ καταφέρει ὁ παπάς; Καὶ μάλιστα σήμερον, ὅπου ἔχουν καὶ συλλείτουργον;».

 «Ἄκουσον λοιπόν: Ὅταν ἐσυνάχθημεν οἱ ἱερεῖς εἰς τὴν ἐκκλησίαν διὰ νὰ παρωμεν καιρόν, βλέπων τὸν ἑαυτόν μου εἰς κακὴν κατάστασιν, πρὶν βάλη Εὐλογητὸς ὁ ἡγούμενος, τὸν παρεκάλεσα νὰ βγάλη τὴν Ἁγίαν Δεξιάν τοῦ Τιμίου Προδρόμου νὰ τὴν ἀσπασθῶ καὶ νὰ μὲ σταυρώση μὲ αὐτήν. Ὁ ἡγούμενος εὐθὺς ἐσυγκατένευσε καὶ…
μὲ ἐσταύρωσε εἰς τὴν κεφαλὴν διὰ τῆς Ἁγίας Δεξιᾶς, ἐπιλέγων συγχρόνως καὶ τὴν εἰθισμένην εὐχήν.

 Τὴν ἀσπάσθηκα δὲ καὶ ἐγὼ μὲ πολλὴν εὐλάβειαν καὶ ἀγάπην, παρακαλῶν ἅμα τὸν Τίμιον Πρόδρομον νὰ μὲ λυπηθῆ καὶ νὰ μὲ ἰατρεύση ἀπὸ τὴν τυραννοῦσαν με ταύτην ἀσθένειαν, διὰ νὰ μπορέσω εἰς δόξαν Θεοῦ νὰ κάμω τὰς ἐκφωνήσεις μὲ εὐχέρειαν φωνῆς, νὰ εἴπω δὲ τὸ Εὐαγγέλιον μὲ εὐκολίαν καὶ εὐρυφωνίαν, καθὼς τὸ λέγομεν εἰς τοιάτας ἐορτασίμους δεσποτικᾶς ἐορτᾶς.

 Τοιαῦτα περίπου εἶπα εἰς τὸν Τίμιον Πρόδρομον, ἀσπαζόμενος τὴν Ἁγίαν Δεξιάν του. Καί, ὢ τῆς θαυμασίας καὶ ταχείας σου ἀντιλήψεως, μέγιστε Κυρίου Πρόδρομε! παρευθὺς αἰσθάνθηκα τὴν ἐνέργειαν τῆς θείας χάριτος, ἐμαλάκωσεν ὁ λάρυγξ μου, ἀνοιξεν ἡ φωνή μου καὶ ζήλου θείου πλησθεῖς, μετὰ πολλῆς εὐλαβείας καὶ ἀγάπης, ἔκαμα τὶς ἐκφωνήσεις, εἶπα τὸ Εὐαγγέλιον μετὰ πάσης ἀνέσεως καὶ εὐκολίας, καὶ ἀπὸ βάθους ψυχῆς καὶ καρδίας, πανευλαβῶς καὶ εὐγνωμόνως εὐχαρίστησα τὸν πανάγαθον προστάτην μας, τὸν πανένδοξόν τοῦ Κυρίου Βαπτιστὴν καὶ Πρόδρομον, οὗ ταῖς πρεσβείαις τύχοιμεν τέλους ἀγαθοῦ καὶ τῆς οὐρανῶν βασιλείας. Ἀμὴν Γένοιτο, παπᾶ μου, γένοιτο. Ἀμήν».

 4.- Φούρνοι, Μοναστήρι Αγίου Ιωάννου του Προδρόμου.
1ον. Στα ερείπια του παλαιού Ναού και κάτω από την Αγία Τράπεζα, βρέθηκε πήλινη στάμνα που την χρησιμοποιούσαν στην μεταφορά νερού ή όπως λένε κάποιοι άλλοι, ο Ιερέας τη χρησιμοποίησε για τη Θεία Κοινωνία.

 Ένας εργάτης που τη βρήκε θεώρησε καλό να τη σπάσει και τη κτύπησε με τη βαριά του. Μάταια όμως, αν και κατασκευασμένη από πηλό αυτή άντεξε και αντέχει στα δυνατά χτυπήματα του εργάτη. Τότε αυτός, με δάκρυα, την παίρνει και τη δίνει στον μάστορα που επέβλεπε τις εργασίες, ο οποίος την τοποθέτησε στο καμπαναριό του Ναού, όπου υπάρχει ακόμα και σήμερα αγέρωχη στο πέρασμα του χρόνου.

 2ον. Υπήρχε προβληματισμός για την κατασκευή της σκάλας, μιας κι ένας τεράστιος βράχος εμπόδιζε τα καΐκια να πλευρίζουν και η μόνη λύση ήταν να ρίξουν δυναμίτη. Την άλλη μέρα το πρωί ξυπνώντας, βλέπουν ότι ο βράχος είχε διαλυθεί χωρίς κανένα θόρυβο. Άρχισαν τότε να φωνάζουν: Θαύμα! Θαύμα!

 Οι καμπάνες χτυπούσαν χαρμόσυνα, η επέμβαση του Αγίου να διαλύσει τον βράχο τους είχε βγάλει από τη δύσκολη θέση.

 3ον. Κάποιες φορές που πήγαιναν πιστοί να ανάψουν τα καντήλια, έβρισκαν την Εικόνα στη μέση του Ναού, σε διαφορετικές κλίσεις και θέσεις από αυτές που επέτρεπαν την ισορροπία της, σύμφωνα με τους νόμους της Φυσικής. Ήταν σαφώς αδύνατον να τοποθετηθεί εκεί από ανθρώπινο χέρι.