Ένα άρθρο ενός ναρκωμανούς στην ανάρρωση και πώς βιώνει τις αλλαγές στη ζωή του.
Το  πρόβλημα μου πάντα ήταν πώς να σταματήσω μια κατάσταση στη ζωή μου, η οποία δεν την ήθελα  άλλο, είτε μου έκανε κακό, είτε ήταν επιβλαβής για μένα ή δεν ξέρω τι άλλο.

 Αυτό άρχισα να το καταλαβαίνω όταν μπήκα στην ανάρρωση από την εξαρτησή μου από   τις ουσίες και το αλκοόλ. Βασανιζόμουν  και η ζωή μου είχε πια πολλή ασχήμια και ζούσα σε ένα βασανιστικό περιθώριο.

 Έκανα πολλές προσπάθειες να σταματήσω, αρκετά φιλότιμες θα έλεγα, που μετά από λίγο καιρό έπεφταν στο κενό. Ο αποχωρισμός ήταν δύσκολος, είχε ένα πένθος που ήταν αβίωτο, βασανιστικό. Δεν το καταλάβαινα αλλά η όποια αλλαγή  απαιτούσε στροφή 360 μοιρών, που ήταν αδιανόητο ώστε να το καταλάβω.

 Άρχιζα να καταλαβαίνω ότι στη αρχή χρειαζόταν να μείνω καθαρός, αλλά για να το διατηρήσω έπρεπε να αλλάξω ολοκληρωτικά. Ό,τι έκανα, ό,τι πίστευα, κάποιοι άνθρωποι  που υπήρχαν στη ζωή μου, συνήθειες, μέρη, καταστάσεις, όλα άρχισαν να  υπόκεινται  σε αλλαγή. Τρομακτικό. Ήταν σαν να προδίδω τη ζωή μου και όλα αυτά που είχα επιλέξει.  Βέβαια ήταν πολύ υλικό προς επανεξέταση το οποίο όμως  ήταν από την μία αφομοιωμένο αλλά ήταν ανεπεξέργαστο στο τι μου έκανε πια και τι όχι.

 Με σύγχυζε διότι μου έλειπε η πνευματική διαύγεια, η νηφαλιότητα και το χειρότερο ότι υπήρχε μεγάλη συναισθηματική έκρηξη η οποία ήταν τρομακτική. Συναισθήματα που όταν κάποιος κάνει χρήση δεν τα βιώνει και δε χρειάζεται να τα διαχειριστεί. Θλίψη, κατάθλιψη, φόβος, θυμός, λύπη, μοναξιά και από τη άλλη απωθημένες ανάγκες και επιθυμίες που μετά από χρόνια στείρας ζωής ξεπετάγονται χωρίς καμμιά λογική και μόνο απαιτούν.

 Σε αυτό το σημείο ήμουν κυριολεκτικά απροετοίμαστος και αισθάνθηκα ότι μάλλον είμαι τρελός ή από άλλον πλανήτη και ποιος θα με καταλάβει τώρα. Σαν τον ισοβίτη που βγαίνει στην κοινωνία μετά από 25-30-40 χρόνια και τα πάντα έχουν αλλάξει και 'συ έχεις παραμείνει ίδιος.  

 Λειτουργούσα και λειτουργώ με  παρόρμηση, με εμμονή και καταναγκασμό (κάποιες συμπεριφορές εξακολουθούν να υφίστανται ακόμα) με αποτέλεσμα να υπάρχουν πολλά επαναλαμβανόμενα μοτίβα πολλά προβλήματα να επαναλαμβάνονται.  Ο Bill W. είχε πει ότι δεν φτάνει να σταματήσεις μόνο να πίνεις, αλλά πρέπει να αλλάξεις τα πάντα, αν φανταστείς ότι ακόμα και τον δικαιολογημένο θυμό δεν έχουμε την πολυτέλεια να διεκδικήσουμε το δίκιο μας. Οπότε η ανηφόρα δύσκολη. Οι αποχωρισμοί μου ήταν δύσκολοι και το κομμάτι αυτό αποδείχτηκε ένας δύσκολος στίβος. Όχι τόσο ώστε να συνάψω μια σχέση, αλλά ως προς το πώς να τη διακόψω.        

 Το να διακόψω λοιπόν μια κατάσταση άλλοτε οδυνηρή και άλλοτε απλά δεν έβγαζε κάπου κατάλαβα ότι είναι η δική μου αχίλλειος πτέρνα μου. Σε κάθε άτομο που αναρρώνει, υπάρχει και κάτι στην προσωπικότητά του που χρίζει ιδιαίτερης ανάγκης για αλλαγή, αλλιώς η καθήλωση σε μια τέτοια κατάσταση μπορεί να σημαίνει την πιθανότητα για υποτροπή.

 Η δύναμη της συνήθειας, του βολέματος, της τεμπελιάς, ο φόβος της μοναξιάς, το ρίσκο της αλλαγής, μπορεί να με κρατήσουν σε μια νηπιακή κατάσταση, η οποία πρώτα από όλα με γεμίζει πικρία, θυμό, ντροπή, αίσθημα αδικίας , έντονη θλίψη, τα οποία με οδηγούν σε απομόνωση και αδιέξοδο.

 Φαντάζομαι ότι όλοι μου έλεγαν κόψε τα ναρκωτικά και θα δεις τι ωραία είναι η ζωή, μόνο που εγώ δεν είχα μάθει να ζω. Ήμουν και είμαι τυχερός, γιατί η συνάντησή μου με τις ομάδες των Ναρκωμανών  Ανωνύμων μου έδωσε αυτό το πλαίσιο που χρειαζόμουν, δηλαδή παρόλα τα προβλήματα είχα το πλαίσιο ώστε άλλοτε να συμβουλεύομαι και άλλοτε να υποστηρίζομαι βρίσκοντας πάντα ταύτιση έτσι ώστε να μην αισθάνομαι μόνος, όταν κάνω λάθος να έχω αποδοχή και να μην αισθάνομαι απελπισία.

 Από την στιγμή που παρ' όλες τις δυσκολίες που συναντώ στη ζωή, έχω ένα δώρο που ξέρω ότι θα είναι πάντα εκεί για μένα όσο εγώ το χρησιμοποιώ, οτιδήποτε άλλο στη ζωή μου έρχεται και παρέρχεται εγώ ξέρω ότι υπάρχει κάτι σταθερό στη ζωή μου.

Αυτό εμένα μου δίνει ελπίδα, επιλογές, πίστη, κουράγιο και σίγουρα προοπτική στη ζωή.

                                                                                                                                      Νέστορας Π.Χ.