Πολλοί λένε: "θέλεις  να έχεις δίκιο ή να είσαι καλά;" 

 Το τι θα απαντήσει ο καθένας έχει να κάνει με την προσωπική του προσλαμβάνουσα, εμπειρία και βίωμα.

 Το να περιμένει κάποιος να δικαιωθεί είναι μια ανάγκη που ίσως κάποιους τους βοηθά στο να ηρεμήσουν, άλλους να νιώσουν δικαιωμένοι και άλλοι για να προχωρήσουν μπροστά.

 Το θέμα είναι ότι η δικαίωση για κάποιους δεν έρχεται, άλλοι δεν μπορούν να τη δώσουν γιατί δεν μπορούν, άλλοι δεν την πήραν γιατί αυτός που ήταν να τη δώσει πέθανε κοκ.

 Αυτή η κατάσταση δημιουργεί ένα μπλοκάρισμα σε διάφορους τομείς της ζωής μας και αυτό εξαργυρώνεται με διάφορες συνέπειες στις ζωές των ανθρώπων.

 Εξαρτημένοι που δυσκολεύονται να επιλύσουν την σχέση τους με την ουσία, συντροφικές σχέσεις που γεμίζουν με παράπονο και πίκρα και ουσιαστικά αυτό που δημιουργεί το μπλοκάρισμα  δεν είναι άλλο από τις προσδοκίες. Αν θέλεις να είσαι θυμωμένος έχε προσδοκίες, είναι η καλύτερη συνταγή. Για να κλείσει κάποιος μια κατάσταση και για να βιώσει την απώλεια χρειάζεται ένα αντίτιμο, μία πληρωμή, μία θετική ενίσχυση θα λέγαμε συμπεριφοριστικά. Ο τοξικομανής θέλει από την στιγμή που κόβει να του χαριστούν όλοι για να δικαιώσει την προσπάθειά του και ουσιαστικά να γεμίσει το κενό της χρήσης και της μαθημένης καθημερινότητας  που εμπεριέχει αυτή η ζωή.

 Από την άλλη ένας σύντροφος τσακώνεται, αντιπαρατίθεται με τον σύντροφό του, προσπαθεί να τον αλλάξει χωρίς ο άλλος είτε να το θέλει η και να μην μπορεί και στο τέλος  αποκαμωμένοι και δύο να τα παρατάνε και στη πορεία να προσπαθούν ξανά και ξανά όπως κάνει ο εξαρτημένος με τις υποτροπές περιμένοντας είτε να βρουν το δίκιο τους, είτε οι εξαρτημένοι πως να καταφέρουν να κάνουν χρήση  χωρίς συνέπειες. 

 Αυτό δυσκολεύει να τελειώσει οριστικά μία σχέση με οτιδήποτε, γιατί όσο και να θέλει κάποιος να έχει τον έλεγχο τελικά τον χάνει .

 Είναι παθολογία τελικά να περιμένεις μια συγγνώμη για να δικαιωθείς από έναν πατέρα που δεν μπορεί να το κάνει επειδή σε κακοποιούσε, ίσως αυτός να μην το έχει καθόλου έτσι,  ή τον βιαστή που βρίσκεται σε άρνηση, ή τον σύντροφο που είναι θυμωμένος με τα δικά του φαντάσματα και προβάλει επάνω στον άλλο την έλλειψη εμπιστοσύνης, την απόρριψη που έχει δεχτεί, την καταπίεση κλπ. Και εδώ ο κίνδυνος είναι να το κάνεις δικό σου και να πιστεύεις ότι εσύ είσαι ο λίγος, να εισπράττεις απόρριψη και να περιμένεις να δικαιωθείς για ένα λόγο που εσύ δεν έχεις παίξει κανένα ρόλο.

 Πιστεύω ότι ο υπαρξιακός φόβος για την μοναξιά που γίνεται νεύρωση είναι μία οπισθέλκουσα δύναμη για να κρατά τους ανθρώπους σε μοτίβα μη παραγωγικά και δημιουργικά. Πολλές φορές αυτό το ξέρουμε με τη λογική, αλλά δεν ακολουθεί το συναίσθημα. Η δύναμη της συνήθειας, οι αναμνήσεις, η επιλεκτική μνήμη, η έλλειψη πίστης και η δυσκολία της κατανόησης της πραγματικότητας στερεί τους ανθρώπους από το να πάνε μπροστά με ειρήνη και γαλήνη.

 Υπάρχει και κάτι άλλο βέβαια που μπορεί να βοηθήσει για το τέλος μιας κατάστασης. Και αυτό είναι να πιάσουμε πάτο, να πούμε δηλαδή: "δεν πάει άλλο,  αυτό με ξεπερνά και δεν μπορώ να έχω κανένα έλεγχο επάνω στην κατάσταση", οπότε κατά κάποιο τρόπο επιλύεται μία εσωτερική σύγκρουση που μας κρατά δέσμιους σε μια φαντασίωση ότι εγώ ότι και να γίνει θα τα καταφέρω χωρίς βέβαια να έχω την επίγνωση  ότι στο τέλος θα έχω καταφέρει μία πύρρειο νίκη όπου αυτό σημαίνει ότι μία πύρρειος νίκη μπορεί να έχει σημαντικές απώλειες και μεγάλες συνέπειες.

 Άκης Κούβελας

Σύμβουλος Ψυχικής Υγείας – Ψυχοθεραπευτής