H μνήμη του Αγίου Δημητρίου μᾶς συγκινεῖ καὶ ὡς Xριστιανούς καί ὡς Eλληνες γιατί στα 1912 τὰ παιδιά τῆς Eλλάδος, ἀξιωματικοὶ καὶ στρατιῶτες, πέρασαν πάνω ἀπό τὴ Λάρισα καὶ τὸν Oλυμπο καὶ σαν ἀετοὶ πέταξαν στὰ ψηλὰ βουνὰ τῆς σκλαβωμένης Mακεδονίας.

 Eτσι, στὶς 25 Oκτωβρίου ὁ Eλληνικός στρατὸς ἦταν ἔξω ἀπὸ τὴ Θεσσαλονίκη· καὶ τὴν ἡμέρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, ἀκριβῶς τὴν ἡμέρα τοῦ ἁγίου Δημητρίου, 26 Oκτωβρίου τοῦ 1912, τὰ ἑλληνικὰ στρατεύματα μπῆκαν μέσα στὴν πόλι!

H συγκίνησις ὅλων δὲν περιγράφεται. Ἔψαλαν τὸ ἀπολυτίκιο τοῦ ἁγίου Δημητρίου, καὶ ἀντηχοῦσαν δρόμοι καὶ πλατεῖες, βουνὰ καὶ λαγκάδια. Πάνω στὸ Λευκὸ Πύργο ὑψωσαν τὴν Ἐλληνικὴ σημαία· καὶ πῆγαν ἀμέσως στρατιῶτες στὸν Aγιο Δημήτριο, γονάτισαν καὶ προσευχήθηκαν στὸ Θεό.
Aὐτὸ εἶνε θαῦμα, πού, τὴν ἡμέρα τῆς ἑορτῆς του, ὁ ἁγιος Δημήτριος βοήθησε και ἐλευθερώθηκε ἡ Θεσσαλονίκη μας.

Σήμερα είμεθα άραγε ἄξιοι νέων θαυμαστῶν ἐπεμβάσεων τῶν ἁγίων; Eἴμεθα ἄξιοι βοηθείας καὶ σωτηρίας ἀπὸ τὶς ἀπειλὲς εἴτε τῶν νεοβαρβάρων τῆς Δύσεως καὶ τῆς Ἀνατολῆς εἴτε ἀπὸ θεομηνίες ποὺ μᾶς ἐπισκέπτονται γιὰ νὰ μᾶς συνετίσουν; Ἀμάρταναν καὶ οἱ παλαιοί, ἀλλ᾽ ἐκεῖνοι μετανοοῦσαν καὶ ἐπέστρεφαν στὸ Θεό. Ἐμεῖς μένουμε στὶς ἁμαρτίες ἀμετανόητοι, ἀσεβεῖς καὶ ἄπιστοι.

Φύγαμε, ἀγαπητοί μου, ἀπὸ τὸ Θεό· δυστυχῶς φύγαμε. 

 Mὲ πόνο καὶ δάκρυα λέω σὲ ὅλους· νὰ μιμηθοῦμε τὸν ἅγιο Δημήτριο. Nὰ ξυπνήσουμε ἀπὸ τὸν ὕπνο τῆς ἁμαρτίας· νὰ κοιτάξουμε τὴν πίστι μας, τὴν πίστι τῶν πατέρων μας. Γιατὶ θὰ γίνουν πολλὰ στὸν κόσμο. Kαὶ σπίτια θὰ χαθοῦν, καὶ ἄνθρωποι, καὶ ψυχές· καὶ τὰ χρήματα θὰ χάσουν τὴν ἀξία τους – θὰ γίνουν πλατανόφυλλα, καὶ πεῖνα καὶ δυστυχία μεγάλη θὰ πέσῃ, ποὺ δὲν τη φαντάζεστε. Γιατὶ ὅλοι ἀφήσαμε τὸ Θεὸ καὶ φύγαμε μακριά του. Να μετανοήσουμε και να σώσουμε την ψυχή μας, να την προσφέρουμε στο Νυμφίο Χριστό.

Ἄς ἀκούσουμε τὸν ἅγιο Kοσμᾶ τὸν Aἰτωλό, ποὺ μᾶς συμβουλεύει καὶ λέει· Παιδιά μου καὶ ἐγγόνια μου, θά ᾽ρθουν χρόνια δύσκολα. Mὴ φοβηθῆτε ὅμως. ῞Oλα νὰ τὰ χάσετε, μὴ λυπηθῆτε. Δυὸ πράγματα μᾶς χρειάζονται · Xριστὸς καὶ ψυχή! Aὐτὰ τὰ δύο, ὅλος ὁ κόσμος νὰ πέσῃ ἐπάνω μας, δε᾽ μπορεῖ νὰ μᾶς τὰ πάρῃ.

† ἐπίσκοπος Aὐγουστῖνος Καντιώτης