Ο π. Γεώργιος Σχοινάς μοιράζει στον Αγιο Νικόλαο κάθε μέρα (και όλο τον χρόνο) 230 γεύματα στους «απόκληρους» που ζουν σε παραπήγματα και σε σπηλιές απέναντι από την Ακρόπολη
Στον λόφο του Φιλοπάππου, απέναντι από την Ακρόπολη, ζουν οι σύγχρονοι «άνθρωποι των σπηλαίων». Ανεργοι και άλλοι «απόκληροι» που έμειναν άστεγοι και κατέφυγαν στον λόφο των μουσών με τη μεγάλη ιστορία. Προστάτης και «φύλακας άγγελός» τους είναι
ένας ιερέας, ο π. Γεώργιος Σχοινάς, προϊστάμενος της Ενορίας του Αγίου Νικολάου Φιλοπάππου. Μαζί με τους άλλους ιερείς του ναού προσφέρουν κάθε μέρα 230 μερίδες φαγητό. Στον Αγιο Νικόλαο ουσιαστικά γίνεται κάθε μέρα το «συσσίτιο των αστέγων», αφού μαζεύονται όχι μόνον όσοι ζουν στου Φιλοππάπου αλλά και άστεγοι από όλη την Αθήνα.

Ο π. Γεώργιος μιλά στην «κυριακάτικη δημοκρατία» για τις προσπάθειές του, τους δύο ναούς που φτιάχτηκαν στην Αφρική και την «παρέα του Λουμπαρδιάρη», τις συναντήσεις του με τους νέους κάθε Τρίτη βράδυ, όπου συγκεντρώνονται (πλέον) 300 άτομα!


Πάτερ Γεώργιε, πείτε μας για το συσσίτιο στην ενορία σας
Εχουμε ένα συσσίτιο που έχει περίπου 230 μερίδες φαγητό και 12 η ώρα κάθε μεσημέρι μοιράζεται στους ανθρώπους που έχουν ανάγκη. Ορισμένοι βέβαια παίρνουν φαγητό για ολόκληρες οικογένειες. Αυτό γίνεται κάθε μέρα, όλο τον χρόνο.

Πότε ξεκινήσατε;
Το 2000 ξεκινήσαμε στον Αγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη, όπου είμαι και εκεί εφημέριος. Στην αρχή ήταν για 20-30 αστέγους. Στον Αγιο Νικόλαο Φιλοπάππου υπήρχε συσσίτιο από πολύ παλιά για μικρό αριθμό ανθρώπων. Οταν όμως η κρίση γιγαντώθηκε, έγιναν πολύ περισσότεροι οι άνθρωποι και η βοήθεια πήρε τις διαστάσεις που έχει σήμερα. Τα δύο συσσίτια σήμερα έχουν ενοποιηθεί.

Ποιοι είναι αυτοί που έρχονται στο συσσίτιο;
Είναι συγκεκριμένοι άνθρωποι, τους ξέρουμε. Μας έχουν δώσει μάλιστα κάποια στοιχεία για να επιβεβαιώσουμε ότι είναι άποροι. Η μεγάλη κατηγορία είναι άστεγοι, άνεργοι και μικροσυνταξιούχοι. Ανθρωποι που δεν μπορούν να εξασφαλίσουν ούτε ένα πιάτο φαγητό.

Οι άστεγοι πού κοιμούνται;
Πολλοί στον λόφο του Φιλοπάππου, αλλά και σε άλλες περιοχές της Αθήνας. Ο ένας με τον άλλο μαζεύτηκαν στο συσσίτιό μας.

Αρα το δικό σας συσσίτιο είναι ουσιαστικά το συσσίτιο των αστέγων
Ναι, θα έλεγα ότι κάπως έτσι έχει διαμορφωθεί, βέβαια πρέπει να προσθέσουμε και την προσπάθεια που γίνεται στο κέντρο της Αθήνας από την εκκλησία σε συνεργασία με τον δήμο.

Οι άστεγοι του Φιλοπάππου πού ζουν;
Σε σπηλιές, στην παλιά καφετέρια που υπάρχει εκεί και όπου μπορούν.

Σας ζητούν άλλη βοήθεια;
Και οι εγγεγραμμένοι στο συσσίτιο και άλλοι άνθρωποι ζητούν οικονομική βοήθεια για να πάρουν τα πιο απλά πράγματα, όπως είδη προσωπικής καθαριότητας. Αλλοι ζητούν βοήθεια για να πληρώσουν το ενοίκιο, τους λογαριασμούς, τη συμμετοχή για φάρμακα κ.λπ. Για το τελευταίο ευτυχώς έχουμε τη συνεργασία με ένα φαρμακείο της περιοχής και αναλαμβάνουμε αυτές τις περιπτώσεις, που είναι ζωτικής σημασίας.

Οι άστεγοι του Φιλοπάππου τι σας λένε, πώς βρέθηκαν να ζουν στις σπηλιές;
Υπάρχουν ορισμένοι που έμειναν άνεργοι και δεν είχαν στήριξη από πουθενά και βρέθηκαν στον δρόμο. Άλλοι έχουν ιδιόμορφη ψυχολογία, ενώ υπάρχουν και περιπτώσεις ανθρώπων που είχαν σχέσεις με ουσίες κ.λπ. Ολοι όμως έχουν ανάγκη από ένα πιάτο φαγητό.

Ποιες άλλες δράσεις αναπτύσσετε στην ενορία;
Έχουμε το πρόγραμμα της διανομής πακέτων τροφίμων που οργανώνει η Αποστολή και εμείς μετέχουμε ενεργά, με 100 δέματα τον μήνα. Επίσης δίνουμε τρόφιμα με ένα πρόγραμμα της Αρχιεπισκοπής, όπου εμείς πάμε και βρίσκουμε τους αστέγους τη νύχτα στο κέντρο της Αθήνας για να τους βοηθήσουμε.

Μιλήστε μας λίγο για τις νεανικές συνάξεις που κάνετε κάθε Τρίτη βράδυ στο Λουμπαρδιάρη και έχουν αποκτήσει τόσο μεγάλη φήμη.
Το 1997 που χειροτονήθηκα δειλά δειλά ξεκινήσαμε μια προσπάθεια να συναντιόμαστε με τους νέους κάθε εβδομάδα για μία ώρα στον Αγιο Νικόλαο Φιλοπάππου. Ορίσαμε ως ημέρα την Τρίτη. Επί Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου με μετέθεσαν στον Αγιο Δημήτριο Λουμπαρδιάρη, όπου συνεχίστηκε η δειλή προσπάθεια. Γύρω στο 2000 οι νέοι που συμμετείχαν ήταν 30. Με τη βοήθεια του Θεού πλέον μαζεύονται περίπου 300 νέοι κάθε Τρίτη στις 9 το βράδυ. Δεν κάνουμε κάτι ιδιαίτερο που δεν γίνεται αλλού, απλά σε εμάς μαθεύτηκε περισσότερο. Είναι πάντως ένα ωραίο κλίμα.

 Εκεί τι κάνετε, συζητάτε, καλείτε ομιλητές;
Συνήθως κάποιος αναπτύσσει ένα θέμα και ακολουθεί διάλογος.

Προφανώς, για να γίνουν 300 οι 30, κάτι καλό θα τους λέτε…
Κοιτάξτε, οι νέοι όσο πιο καθαρά τους μιλάς τόσο περισσότερο ελκύονται. Ο λόγος του Ευαγγελίου είναι καθαρός και ανοιχτός. Δεν έχουμε τίποτε κρυφό και τίποτα για το οποίο δεν μπορούμε να αρθρώσουμε λόγο. Το μήνυμα του Χριστού μεταφέρουμε, και οι πόρτες μας είναι ανοιχτές για όλους. Πρέπει να πω ότι η παρουσία της νεανικής σύναξης μας βοήθησε να έχουμε αυτό το μεγάλο συσσίτιο και τις φιλανθρωπικές δράσεις, αφού ο κύριος όγκος των εθελοντών μας είναι οι νέοι των συνάξεων. Τα ψώνια, τη διανομή και ό,τι χρειάζεται τα κάνουν οι νέοι.

Κάποιοι που ξεκίνησαν μαζί σας έχουν μεγαλώσει τώρα, φαντάζομαι.
Ναι, βεβαίως. Ο καθένας πήρε τον δρόμο του. Με τη βοήθεια του Θεού από αυτή τη σύναξη έχουν βγει πέντε κληρικοί, δυο τρεις μοναχοί… Δόξα τω Θεώ!

Τι άλλο θα θέλατε να κάνετε στο μέλλον;
Να σας πω την αλήθεια, πολλά θα ήθελα να κάνω αλλά φρενάρω τον εαυτό μου για να μην ανοιχτούμε σε πάρα πολλά και αμελήσουμε όσα ήδη κάνουμε. Ωστόσο, είμαστε ανοιχτοί στο να ξεκινήσουμε καινούργια πράγματα. Οι ανάγκες της κοινωνίας μας οδηγούν στην επέκταση των δραστηριοτήτων. Δεν είναι φιλοδοξία, αλλά θέμα αναγκών. Εχουμε τον φιλανθρωπικό σύλλογο του Αγίου Αλεξίου, του ανθρώπου του Θεού, που δραστηριοποιείται δίπλα μας και έχει πλαισιωθεί από παιδιά του Λουμπαρδιάρη. Μέσω αυτού κάναμε στο Βραχάτι έναν ξενώνα περιστασιακής φιλοξενίας για 40 άτομα, όπου φιλοξενούνται ακόμα και παιδιά, ή όσοι μετέχουν στο συσσίτιο και τους παίρνουμε μαζί μας για να ξεκουραστούν λίγες μέρες κοντά στη φύση. Επίσης κάναμε την «τρέλα» και φτιάξαμε έναν ναό με τις συνεισφορές των πιστών στο Μπουρούντι της Αφρικής. Ο κόσμος αγκάλιασε την προσπάθεια και τώρα φτιάχνεται και δεύτερος ναός στη Ρουάντα, όπου δεν υπάρχει κανένας ορθόδοξος ναός. Θα είναι η πρώτη ενορία που θα δημιουργηθεί. Οπως ξέρετε, το Μπουρούντι και η Ρουάντα έχουν ταλαιπωρηθεί πολύ από τον εμφύλιο και ο λόγος του Χριστού είναι το μεγαλύτερο φάρμακο για να γιατρέψουν τις πληγές τους.

Θέλετε κάτι άλλο να προσθέσετε;
Ναι. Θέλω να συγχαρώ ιδιαιτέρως την εφημερίδα σας, τη «δημοκρατία», που πάντοτε προβάλλει τα θέματα της πίστης αλλά και της πατρίδας μας, και αυτό με χαροποιεί ιδιαίτερα. Θα ήθελα λοιπόν και δημοσίως να σας ευχαριστήσω και να σας συγχαρώ.

Συνέντευξη στον Δημήτρη Ριζούλη. (Κυριακάτικη Δημοκρατία, 2014)