Οἱ λόγοι, πού ὁδηγοῦν τά σύγχρονα ζευγάρια στή διάλυση τῆς οἰκογένειας, εἶναι πολλοί. Οἱ σημαντικότεροι, ὅμως, ἀξιολογικά, εἶναι οἱ ἑξῆς:
Καταρχήν, ἡ πρωτογενής αἰτία βρίσκεται στή μή συνειδητοποίηση καί μή βίωση τοῦ γάμου ὡς μυστηρίου τῆς ἀγάπης, πού ἀνάγεται στό μυστήριο τῆς ἑνώσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας. Τό ζεῦγος καί ἡ οἰκογένεια, στή συνέχεια, ἀποτελοῦν, κατά τόν Ἅγιο Ἰωάννη τόν Χρυσόστομο, εἰκόνα τῆς ἑνώσεως τοῦ Χριστοῦ καί τῆς Ἐκκλησίας.

 Γι' αὐτό, ἡ ἀγάπη τῶν συζύγων, στό πλαίσιο τῆς Ἐκκλησίας, μπορεῖ καί πρέπει νά ὑπερβαίνει τό σαρκικό καί ψυχικό ἐπίπεδο ἑνώσεως καί νά ἀνυψώνεται στό πνευματικό ἀγῶνα καί μυστηριακή ζωή.
Τά σύγχρονα ζευγάρια ἀγνοοῦν, κατά κανόνα, τόν σκοπό τοῦ γάμου ἐντός τῆς Ἐκκλησίας. Ἀγνοοῦν, δηλαδή, ὅτι ὁ σκοπός τοῦ γάμου εἶναι νά γίνουν, πνευματικῶς, ἕνα. καί αὐτό πραγματοποιοεῖται, μόνον ὅταν καθαρθοῦν ἀπό τά διασπαστικά τῆς ἑνότητάς τους πάθη καί ἐνεργοποιηθεῖ ἡ ἀπενεργοποιημένη Χάρη τοῦ Ἁγίου Πνεύματος, πού ἔλαβαν στό Ἅγιο Χρίσμα.

Τά σύγχρονα ζευγάρια δέν πληροφορήθηκαν, ἐπισταμένως, ὅτι ὁ γάμος εἶναι πεδίο ἀγώνων τῆς ἀρετῆς. Γι' αὐτό καί δέν προετοιμάστηκαν κατάλληλα γιά τίς δυσκολίες καί τίς δοκιμασίες, πού παρέχονται ἀπό τόν Θεό, μαζί μέ τήν Χάρη Του, γιά ἄσκηση τοῦ ζεύγους στόν κόπο, τήν προσευχή, τήν ταπείνωση, τήν ἀμοιβαία ὑποταγή καί κατεξοχήν τήν ὑπομονή, ἡ ὁποία συνδέεται ἀφετηριακά μέ τήν συζυγική πίστη καί τήν ἔμπονη ἀγάπη.

Ἔτσι, εὔλογα, ἀγνοήθηκε ἡ ἀμοιβαία ταπεινή προσφορά ὑπηρεσίας, ἡ ἀμοιβαία κατανόηση, ἡ αὐτοπροσφορά καί ἡ θυσία, ὁπότε κυριάρχησε τό δικαιϊκό κοσμικό πνεῦμα, μέ τά ἀμοιβαίως διεκδικούμενα δικαιώματα τοῦ ζεύγους.

 Τό ἴδιο αὐτό πνεῦμα ὁδήγησε στούς ἀμοιβαίους ἀνταγωνισμούς καί τίς ἐξισωτικές διεκδικήσεις.

Εὔλογα, τότε, ἠ συζυγική ἀγάπη περιορίστηκε στήν ἱκανοποίηση τῆς βιολογικότητας κάι ἐξαντλήθηκε στήν ἀμοιβαία καί καταλυτική τῆς ἑνότητάς τους, ἰδιοτέλεια. Γι' αὐτό, τόσο ἡ ἀγάπη ὅσο καί ἡ ἀμοιβαία ὑποταγή ἀποδεσμεύτηκαν ἀπό τήν βίωσή τους, ὡς ἀνεξόφλητου πνευματικοῦ χρέους μεταξύ τους.

Τέλος, ἡ ἔλλειψη ἐμπιστοσύνης στό Θεό, ἡ ἐπιδίωξη ἐγωϊστικῶν στόχων, ἡ ἐπιθυμία γιά κοσμική εὐημερία, τό καταναλωτικό πνεῦμα, σέ συνδυασμό μέ τήν ἀπληστία καί τόν ἀγχώδη ρυθμό τῆς ζωῆς, συνθέτουν τήν περιρρέουσα ἀτμόσφαιρα, ἡ ὁποία εὐνοεῖ τήν διάλυση τῆς σύγχρονης οἰκογένειας, ὅταν αὐτή δέν διαθέτει τά πνευματικά ἀντισώματα, πού παρέχει μόνον ἡ Ἐκκλησία, μυστηριακῶς, στά μέλη της. 

Δημήτριος Τσελεγγίδης
Καθηγητής Θεολογίας