Ἄν ἡ βλασφημία πρός τούς ὁποιουσδήποτε ἀνθρώπους ἀποτελεῖ, πανθομολογουμένως, μία

φραστική ἀπρέπεια, ἡ ὁποία φανερώνει ἐμπαθῆ κατάσταση καί ἔλλειψη κοινωνικῆς ἀγωγῆς τοῦ

βλάσφημου, τότε ἡ βλασφημία τῶν Θείων Προσώπων ἐκφράζει τόν ἀνώτατο βαθμό τῆς

φραστικῆς ἀσέβειας. Ὡς ἀνώτατη ἀσέβεια, εἶναι αὐτονοήτως, καί μεγάλη ἁμαρτία.


Καί εἶναι μέν ἐλεύθερος κάθε ἄνθρωπος νά πιστεύει ὅ,τι θέλει ἤ νά μήν πιστεύει τίποτε, δέν ἔχει

ὅμως κανένα δικαίωμα νά λοιδορεῖ ἤ νά βλασφημεῖ Θεῖα Πρόσωπα, τά ὁποῖα ἀποτελοῦν τό

περιεχόμενο τῆς πίστεως ἄλλων ἀνθρώπων, ἀνεξάρτητα ἄν αὐτοί εἶναι πολλοί, ἤ λίγοι, ἤ ἔστω καί

ἕνας μόνον ἄνθρωπος.